Blij zijn met een kater.

Het wordt maar weer eens tijd voor een stukje ongezouten geblaat van het zoveelste blonde meisje onder de Caribische zon. De niet-zo-erge uitzondering op de regel die haar geluk zoekt onder de palmbomen. En tja, hoe erg ik het ook vind iedereen achter te laten in het druilerige Nederland, waar je haar niet overeind gaat staan van de idyllische blauwe zee, maar van de regen, genieten doe ik toch wel. Des te meer waardeer ik de avonden die ik op de bank gespendeerd heb, met een dekentje, een filmpje en een kopje koffie in datzelfde, koude, maar prachtige Nederland. Verlang ik er bijna naar met mijn fietsje weer op pad te gaan en de hobbelige straten van het mooie, oude Dordrecht onder mijn banden te voelen trillen en te genieten van de pracht die Nederland te bieden heeft. Ik mag niet klagen hoor, dat bedoel ik zeker niet. Maar het ene sluit het andere niet uit. En tja, je wilt toch altijd wat je niet hebt.
Want aan de andere kant heb ik toch weet een práchtig weekend achter de rug, en daar zitten jullie op te wachten, niet mijn geneuzel. Dus wat heb ik dan gedaan?! Misschien wel een kléín stukje Nederland teruggepakt, hoe on-Hollands het ook was. Gekampeerd, dat hebben we. Oké, niet zo conventioneel als in Nederland. Gewoon onder de sterrenhemel met het zand in je haar. Alhoewel er van slapen weinig terecht kwam. Kampvuurtje erbij, af en toe een verfrissende duik omdat het kampvuur met 30 graden toch best nog wel heet is enzo. De hemel rood en roze en geel en oranje zien gloeien van de zon die opkomt. De silhouetten van de palmbomen op de horizon en het geluid van kleine golven die breken op het strand. Het was weer onbeschrijfelijk. En leren doe ik iedere dag. NIET ’s ochtends vroeg gaan snorkelen. Gewoon niet doen hier. Het was prachtig, als die vissen te zien ontwaken. En je zag ook meer dan op het heetst van de dag. Dat zeker. Wanneer ik gefascineerd naar een murene kijk en hoe hij op jacht gaat over de rotsen, op zoek naar een mooi plekje of misschien zelf wel een lekker garnaaltje, zie ik ineens iets in m’n ooghoeken. Langzaam kijk ik in die richting. Op nog geen meter naast me zwom een barracuda van ongeveer mijn lengte -ja, ja, overdrijven is ook een vak maar ik ben toch niet zo groot dus het valt mee- Voor degene die niet weten wat dat is, google het maar even, en let even speciaal op de grootte van de tanden alsjeblieft. Ik denk dat als ik mijn hand had uitgestoken ik hem kon aanraken. Lichtelijk -lees totaal, compleet, helemaal, gigantisch- in paniek probeerde ik dat te doen wat mij het beste leek. Gewoon rustig blijven dobberen en wachten tot hij voorbij zwemt. Nou; op dat moment leek voor mij een marathon rennen nog makkelijker. Met een hartslag van 10000000 slagen per minuut ‘rustig blijven dobberen’. Nou ik ben erin geslaagd, maar hoe. Ik ben de rest van de dag de zee niet verder in gegaan dan mijn middel. En oh ja, ik ben ook nog verbrand.
Kortom: weer een fabuleus weekend om van te genieten en nooit meer te vergeten! Om met één van mijn vriendjes woorden te spreken: ik zou bijna blij zijn met een kater!