oops!
Blijf op de hoogte en volg Martine
19 Juli 2017 | Curaçao, Willemstad
Dag 3
Met enkels ter grootte van die van een neushoorn van de muggenbeten en armen die eruitzien als de huid van een Afrikaanse reuzenpad van de zonneallergie baal ik nu toch wel dat mijn koffer er nog steeds niet is. Tranquilo, zeggen ze dan. Nou ik doe m’n best! Ach, ik mag ook eigenlijk niet klagen natuurlijk, want ik baal liever met het zonnetje op m’n gezicht onder de palmbomen dan in de regen in Nederland. En ondanks dat alles heb ik toch prima genoten van mijn veel te dure cocktail in een veel te luxe club gisteravond. Tranquilo, was het toch? Inmiddels heb ik vijf keer gebeld over m’n koffer, en bij Inselair pakken ze dus blijkbaar alles tranquilo aan. Of ze na vijf keer nog steeds zo tranquilo zijn is dan de vraag, maar ze hebben wederom beloofd mijn koffer te komen brengen. Dus, ja, weer met mijn gezicht het zonnetje in dan maar en even afwachten. Ik heb echt een heel zwaar leven.
Een paar uur later verschijnt mijn koffer dan toch! Erg prettig. Mijn grootste angst was dat hij van ellende uit elkaar was gevallen, want ja, alles moest en zou passen, en de naden vertoonde toch wel enkele tekens van openspringen bij het minste en geringste stootje. Maar! Alles is nog heel, ik mis voor zover ik weet niets en de inhoud is veilig opgeborgen en opgeruimd.
Diezelfde middag ben ik met een andere student hier op het complex een beetje de omgeving gaan verkennen. We zijn terecht gekomen bij een café genaamd ‘Camel Beach’. Erg prettig. Genietend van een ijskoffie kijk ik uit op de zee. Onder ons liggen rotsen en vormt zich een soort poeltje. Het voelt allemaal nog onwerkelijk terwijl ik naar de krabben in alle kleuren van de regenboog onder mij staar, die zich druk over de rotsen aan het verplaatsen zijn. Mijn fascinatie voor het zeeaquarium is vele van jullie niet geheel onbekend, maar om nu te ervaren dat ze niet in een glazen bakje zitten maar gewoon op een paar meter afstand vrolijk rondscharrelen is ongekend. Vooral wanneer ik tussen de rotsen iets zie bewegen, waarvan ik toch wel met zekerheid kan zeggen dat het geen krab was. De zwart-witte strepen vormen een mooi contrast over het lange lijf van deze prachtige murene, die duidelijk zijn zinnen heeft gezet op de vele kleine krabbetjes die ijverig bezig zijn.
Inmiddels is het alweer eeh, dag 20 :D
Zoals jullie misschien wel een klein beetje hadden kunnen raden door het uitblijven van mijn fantastische blogs heb ik het druk, en naar mijn zin. Het strand blijft heeeel mooi en mijn brein kan gewoon niet wennen aan de kleur van het water. Elke keer weer als ik weer eens onhandig een sloot zeewater binnenkrijg verwacht ik nog steeds chloor te proeven. Valt tegen dan.
Ik leef in een reisbrochure. Dat is duidelijk. Maar buiten dat is Curacao ook een waar feesteiland. Elke dag feest. Elke dag happy hour. Alleen ’s ochtends word ik daar niet zo happy van. Overigens zou er, naast al dat gefeest, toch ook hard gewerkt moeten worden. En daar ben ik nu zo’n anderhalve week mee bezig. Ik weet niet hoe mijn collega’s erover denken, maar ik ben thuis. De werkzaamheden zijn leuk, collega’s zijn leuk, ik raak iedere dag geïnspireerd en gemotiveerd er het beste van te maken. Inhoudelijk ga ik er verder niet op in, neem maar van mij aan dat het leuk is!
Vanochtend ben ik eens heel gezond gaan zwemmen, vóórdat ik moest gaan werken. Mijn hart heeft op volle toeren gedraaid. Niet van de fysieke inspanning, helaas. Het water is hier zó helder, maar ik kan niet wennen aan de vertekening. Een rots die één keer met je open knipperen nog 2 meter verder was, ligt ineens onder je. Dan lijkt het alsof er iets beweegt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er vóór vanochtend niet zo veel last van had, maar ik heb me een beetje gek laten maken. Iets met zee-egels en koraalduivels. Met iedere slag voelde ik weer een klein beetje paniek. Heel raar. Morgen is het plan te gaan snorkelen. Dan kan ik gewoon zien wat er om me heen gebeurd en is het vast minder eng (tot dat je ineens die haai die onder je zwemt wél ziet, in plaats van dat je dacht dat het een rots was.)
Inmiddels heb ik ook al dolfijnen gespot! Ook altijd leuk. Reizen met de bus is niet zo verschrikkelijk al men doet vermoeden. Het is eigenlijk vrij prettig. Ze rijden inderdaad vrij onregelmatig, maar ze rijden wel veel en vaak. En ze droppen je af waar je dat wil. Prima!
Met enkels ter grootte van die van een neushoorn van de muggenbeten en armen die eruitzien als de huid van een Afrikaanse reuzenpad van de zonneallergie baal ik nu toch wel dat mijn koffer er nog steeds niet is. Tranquilo, zeggen ze dan. Nou ik doe m’n best! Ach, ik mag ook eigenlijk niet klagen natuurlijk, want ik baal liever met het zonnetje op m’n gezicht onder de palmbomen dan in de regen in Nederland. En ondanks dat alles heb ik toch prima genoten van mijn veel te dure cocktail in een veel te luxe club gisteravond. Tranquilo, was het toch? Inmiddels heb ik vijf keer gebeld over m’n koffer, en bij Inselair pakken ze dus blijkbaar alles tranquilo aan. Of ze na vijf keer nog steeds zo tranquilo zijn is dan de vraag, maar ze hebben wederom beloofd mijn koffer te komen brengen. Dus, ja, weer met mijn gezicht het zonnetje in dan maar en even afwachten. Ik heb echt een heel zwaar leven.
Een paar uur later verschijnt mijn koffer dan toch! Erg prettig. Mijn grootste angst was dat hij van ellende uit elkaar was gevallen, want ja, alles moest en zou passen, en de naden vertoonde toch wel enkele tekens van openspringen bij het minste en geringste stootje. Maar! Alles is nog heel, ik mis voor zover ik weet niets en de inhoud is veilig opgeborgen en opgeruimd.
Diezelfde middag ben ik met een andere student hier op het complex een beetje de omgeving gaan verkennen. We zijn terecht gekomen bij een café genaamd ‘Camel Beach’. Erg prettig. Genietend van een ijskoffie kijk ik uit op de zee. Onder ons liggen rotsen en vormt zich een soort poeltje. Het voelt allemaal nog onwerkelijk terwijl ik naar de krabben in alle kleuren van de regenboog onder mij staar, die zich druk over de rotsen aan het verplaatsen zijn. Mijn fascinatie voor het zeeaquarium is vele van jullie niet geheel onbekend, maar om nu te ervaren dat ze niet in een glazen bakje zitten maar gewoon op een paar meter afstand vrolijk rondscharrelen is ongekend. Vooral wanneer ik tussen de rotsen iets zie bewegen, waarvan ik toch wel met zekerheid kan zeggen dat het geen krab was. De zwart-witte strepen vormen een mooi contrast over het lange lijf van deze prachtige murene, die duidelijk zijn zinnen heeft gezet op de vele kleine krabbetjes die ijverig bezig zijn.
Inmiddels is het alweer eeh, dag 20 :D
Zoals jullie misschien wel een klein beetje hadden kunnen raden door het uitblijven van mijn fantastische blogs heb ik het druk, en naar mijn zin. Het strand blijft heeeel mooi en mijn brein kan gewoon niet wennen aan de kleur van het water. Elke keer weer als ik weer eens onhandig een sloot zeewater binnenkrijg verwacht ik nog steeds chloor te proeven. Valt tegen dan.
Ik leef in een reisbrochure. Dat is duidelijk. Maar buiten dat is Curacao ook een waar feesteiland. Elke dag feest. Elke dag happy hour. Alleen ’s ochtends word ik daar niet zo happy van. Overigens zou er, naast al dat gefeest, toch ook hard gewerkt moeten worden. En daar ben ik nu zo’n anderhalve week mee bezig. Ik weet niet hoe mijn collega’s erover denken, maar ik ben thuis. De werkzaamheden zijn leuk, collega’s zijn leuk, ik raak iedere dag geïnspireerd en gemotiveerd er het beste van te maken. Inhoudelijk ga ik er verder niet op in, neem maar van mij aan dat het leuk is!
Vanochtend ben ik eens heel gezond gaan zwemmen, vóórdat ik moest gaan werken. Mijn hart heeft op volle toeren gedraaid. Niet van de fysieke inspanning, helaas. Het water is hier zó helder, maar ik kan niet wennen aan de vertekening. Een rots die één keer met je open knipperen nog 2 meter verder was, ligt ineens onder je. Dan lijkt het alsof er iets beweegt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er vóór vanochtend niet zo veel last van had, maar ik heb me een beetje gek laten maken. Iets met zee-egels en koraalduivels. Met iedere slag voelde ik weer een klein beetje paniek. Heel raar. Morgen is het plan te gaan snorkelen. Dan kan ik gewoon zien wat er om me heen gebeurd en is het vast minder eng (tot dat je ineens die haai die onder je zwemt wél ziet, in plaats van dat je dacht dat het een rots was.)
Inmiddels heb ik ook al dolfijnen gespot! Ook altijd leuk. Reizen met de bus is niet zo verschrikkelijk al men doet vermoeden. Het is eigenlijk vrij prettig. Ze rijden inderdaad vrij onregelmatig, maar ze rijden wel veel en vaak. En ze droppen je af waar je dat wil. Prima!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
