What goes up, must come down.
Blijf op de hoogte en volg Martine
16 Oktober 2017 | Curaçao, Willemstad
Oké, dit verslagje volgt de vorige wel heel snel op, dat zijn jullie niet van me gewend! Ik weet het. Maar ik voel me toch wel enigszins verplicht om afgelopen weekend ook nog even te beschrijven, hoe moeilijk dat ook is. Want de pracht die Cura biedt is gewoonweg moeilijk te omschrijven.
Daarnaast moet ik tot mijn grote spijt mededelen dat één van mijn favoriete plekjes op dit eiland, Camel Beach, sinds afgelopen zaterdag gesloten is. Om dit grote gemis in mijn Curadise af te kunnen sluiten, heb ik een paar mensen opgetrommeld om daar, op die zaterdagochtend, nog te kunnen genieten van de allerlaatste ijskoffie. Totaal ongepland zijn we daar de rest van de dag blijven hangen. Héérlijk. Languit op een oosters tapijt met een schaaltje humus. Zwaar leven weer.
En toen, to-táál onverwacht, werd ik die zondag om 6 uur al wakker. Terwijl ik buiten in mijn pyjama op m’n gemakkie een flesje water aan het drinken ben komen mijn twee buurmeisjes ineens naar buiten. Zó vroeg opstaan op de zondag kan maar 1 ding betekenen. Zij gaan de Christoffelberg op. “Ga je mee?” wordt er opgewekt gevraagd terwijl ik nog wat slaap uit m’n ogen wrijf. Tja, waarom ook niet? Ik ben nou toch al wakker.
En wát een beslissing was dat, dames en heren. Dat er zóveel gevoelens in één uur passen kan zelfs mijn ongesteldheid niet overtreffen. Achteréénvolgend:
“OMG wat mooi hier!”- dit was nog in de auto onderweg naar de voet van de berg.
“OMG waar de hell ben ik aan begonnen!” – onderaan de voet van de berg.
“OMG Ik krijg geen lucht!” – nog geen kwartier onderweg.
“OMG ik ga dood. Dit is het einde” – halverwege de berg.
“OMG mijn benen zijn spaghetti, ik moet spugen, dit komt nooit meer goed” – Tien meter na de helft van de berg.
“OMG ik ga dood. Ik ga terug. Ik ga dood. Help” – twintig meter na halverwege de berg.
“OMG je bent er bijna schiet nou eens op, oud wijf” – bijna aan het einde
“OMG dit is echt fantastisch, dit ga ik vaker doen” – wanneer het echte klimmen op de rotsen begint.
“OMG dit is zo gaaf!” – halverwege het klimmen.
“OMG ik kan wel huilen, ik ben er bijna” – de laatste rotsen trotserend.
En tja, toen was ik er. TOTALE euforie. Want was het weer mooi! Weer onbeschrijfelijk eigenlijk.
Gelukkig heb ik de spierpijn in mijn benen nog als herinnering, want ja, what goes up must come down. Dus toen die berg nog af. Dát ging dan wel weer soepel en was van begin tot eind gewoon eigenlijk heel leuk.
Daarnaast moet ik tot mijn grote spijt mededelen dat één van mijn favoriete plekjes op dit eiland, Camel Beach, sinds afgelopen zaterdag gesloten is. Om dit grote gemis in mijn Curadise af te kunnen sluiten, heb ik een paar mensen opgetrommeld om daar, op die zaterdagochtend, nog te kunnen genieten van de allerlaatste ijskoffie. Totaal ongepland zijn we daar de rest van de dag blijven hangen. Héérlijk. Languit op een oosters tapijt met een schaaltje humus. Zwaar leven weer.
En toen, to-táál onverwacht, werd ik die zondag om 6 uur al wakker. Terwijl ik buiten in mijn pyjama op m’n gemakkie een flesje water aan het drinken ben komen mijn twee buurmeisjes ineens naar buiten. Zó vroeg opstaan op de zondag kan maar 1 ding betekenen. Zij gaan de Christoffelberg op. “Ga je mee?” wordt er opgewekt gevraagd terwijl ik nog wat slaap uit m’n ogen wrijf. Tja, waarom ook niet? Ik ben nou toch al wakker.
En wát een beslissing was dat, dames en heren. Dat er zóveel gevoelens in één uur passen kan zelfs mijn ongesteldheid niet overtreffen. Achteréénvolgend:
“OMG wat mooi hier!”- dit was nog in de auto onderweg naar de voet van de berg.
“OMG waar de hell ben ik aan begonnen!” – onderaan de voet van de berg.
“OMG Ik krijg geen lucht!” – nog geen kwartier onderweg.
“OMG ik ga dood. Dit is het einde” – halverwege de berg.
“OMG mijn benen zijn spaghetti, ik moet spugen, dit komt nooit meer goed” – Tien meter na de helft van de berg.
“OMG ik ga dood. Ik ga terug. Ik ga dood. Help” – twintig meter na halverwege de berg.
“OMG je bent er bijna schiet nou eens op, oud wijf” – bijna aan het einde
“OMG dit is echt fantastisch, dit ga ik vaker doen” – wanneer het echte klimmen op de rotsen begint.
“OMG dit is zo gaaf!” – halverwege het klimmen.
“OMG ik kan wel huilen, ik ben er bijna” – de laatste rotsen trotserend.
En tja, toen was ik er. TOTALE euforie. Want was het weer mooi! Weer onbeschrijfelijk eigenlijk.
Gelukkig heb ik de spierpijn in mijn benen nog als herinnering, want ja, what goes up must come down. Dus toen die berg nog af. Dát ging dan wel weer soepel en was van begin tot eind gewoon eigenlijk heel leuk.
-
16 Oktober 2017 - 22:46
Hennie:
Geweldig toch je mag trots zijn op je zelf. Weer iets om op terug te kijken. -
21 Oktober 2017 - 16:41
Louise:
Zie het voor me, dat klimmen dan hihi. Top meid, weer een vinkje. Lekker genieten van onverwachte gebeurtenissen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
