Gaan we dan!

Dag Mam! Dag Pap! Voor de zoveelste keer staan ze op het vliegveld. Zou het nou moeilijker worden iedere keer als één van ons weer zo nodig op avontuur naar het buitenland moet? Of misschien juist makkelijker? Of is het eigenlijk wel lekker een excuus te hebben om op reis te gaan? Nog geen vier weken geleden stonden ze hier op Kiki op te wachten na haar drie jaar in China. En nu ben ik aan de beurt voor mijn grote avontuur. En wat een avontuur is die reis geweest. Na lang wachten om mijn koffer in te checken werd uiteindelijk besloten dat ik naar een andere balie mocht vanwege die drukte. Prima, no problem, doen we. Dan kom je uiteindelijk bij de douane, heel je koffer in een paar kleine witte plastic bakken, en dan mag je door zo’n scanner. Staat er vervolgens een mevrouw te wachten. Haar gezicht staat op onweer. “ja, mag ik even? Doe je armen maar even opzij.” Toch niet zo prettig. Of ik voortaan gewoon even mijn spijkerjack in zo’n wit plastic bakje wilde doen, scheelt ons beide een hoop tijd en moeite, werd me verteld. Well, excuse me. Vervolgens is daar mijn redder in nood: starbucks. Of ik toch nog even 5 euro wilde afrekenen voor mijn frappucino, na het inleveren van mijn zorgvuldig gespaarde stempelkaart. “Neehoor, bedankt!” zeg ik, en hij kijkt me vreemd aan. “Ik geef je toch net een stempelkaart? is die niet goed genoeg?” Hij begint te lachen. “Oh, ja, natuurlijk! Sorry!” Tevreden neem ik plaats aan één van de tafels, waar ik nu mag gaan beginnen aan mijn tentamen. Joepie!
Na alles aan documenten gedownload te hebben die ik denk te moeten gebruiken ga ik toch maar op weg naar de gate. De zenuwlijer in mij verteld me dat ik toch maar een uur van tevoren bij de gate moet gaan zitten. Just in case. Ik vind bij de gate een plekje met stopcontact en goed zich op het scherm dat me verteld wanneer ik mag boarden. Hier gaat mijn laptop weer op volle toeren om alvast te beginnen aan het tentamen. Op het moment dat het scherm verteld dat je mag boarden staat iedereen in de ruimte tegelijk op. Ja, daar ga ik dus echt niet tussen staan. Een half uur later is de rij nog steeds ellenlang. Mijn laptop is weer bijna opgeladen en ik pak rustig alles in. Ja, shit, Tnus, je moest nog plassen. Ik besluit dat de rij nog lang genoeg is om dat even te kunnen doen. En daar sta ik vrolijk bij het toilet. Inmiddels is de nood hoog, maar er is geen rij. To be honest- normaal maak ik me niet zo druk om wat mensen op de wc doen, moeten ze lekker zelf weten- maar godallejezus, wat duurde dit lang! En ik moet toch echt… ik ren zo snel als ik kan met mijn koffertje dat lekker onhandig tegen mijn enkels aan stoot weer terug. De rij is weg en de deuren dicht. Goed gedaan weer Tinus, echt wat voor jou. Met hartkloppingen trek ik mijn paspoort en boardingpass uit m’n tas en ren naar de grondstewardess, die me met een glimlach staat op te wachten. “Jahoor! Ik doe even de deur voor u open.” Hier staat een rij voor de bus. Blijkbaar worden we met een busje naar het vliegtuig gebracht en het busje is nog vol. Het viel dus allemaal wel mee.

Tijdens de reis gebeurt er niet veel spannends. Ik probeer me zo goed mogelijk te concentreren op mijn tentamen, maar eh, ja. Dat lukt niet echt. Niet mijn beste werk, zullen we maar zeggen. Bij mijn landing op Bonaire probeer ik hem in te leveren, maar we staan te ver weg van het gebouw om wifi te krijgen. Op Aruba dan maar, hier moet ik overstappen. Om 23:45 landt het vliegtuig. Mijn deadline is om 23:59. Zo snel als ik kan probeer ik mijn handbagage bij elkaar te rapen en vooraan in de rij te gaan staan om het vliegtuig te verlaten. Zodra ik in een gang ben beland ruk ik mijn laptop uit mijn tas en maak ik verbinding met wifi- 23:54. De stroom mensen die langskomt nemen mij zorgvuldig in hun op- je ziet ze vragen. Als de stroom geweest is komt de stewardess naar me toe- “we gaan de deur sluiten, zou u zo vriendelijk willen zijn met mij mee te lopen?” smekend kijk ik haar aan. “Heeft u alstublieft nog 5 minuten?! Meer niet, ik heb een deadline die ik moet halen.” Ik moet er echt wanhopig hebben uitgezien (de wifi was echt heel erg traag) want ik heb nog nooit iemand met zo veel medelijden naar me zien kijken. “Vooruit” zegt ze, en ze loopt naar de deur. En jawel! De deadline is gehaald.
Eenmaal op Aruba mag ik door de douane nog even naar buiten. Hier neem ik de omgeving even goed in me op en raak ik aan de praat met een Engelse mevrouw en haar dochter van een jaar of 8. Samen reizen ze de hele wereld over en ze zijn even op ‘vakantie’. Ze kwamen net van Colombia, waar ze anderhalf jaar samen gewoond hebben. Even voor een weekje vakantie vieren op Bonaire, dan gaan ze weer terug om in te pakken en door te reizen naar het volgende land. Dan doe je het toch wel heel erg goed hoor, bedacht ik me. Op vakantie, terwijl je op vakantie bent.

Zo’n anderhalf uur later wordt het tijd om te gaan boarden voor Curaçao. Het laatste stukje! Op Curaçao ben ik overal vrij snel doorheen. Op de bagageband liggen nog maar een 7-tal koffers. Ik wacht nog even af, maar als de laatste koffer van de band is gehaald en mijn koffer nog steeds niet verschenen is, loop ik toch maar even naar de bagage-claim. Hier wordt mij verteld dat mijn koffer niet te vinden is, omdat hij niet in het systeem gevonden is. Hij wist me wel met zekerheid te vertellen dat hij niet in Curaçao was aangekomen. Hij kan dus nog in Amsterdam staan, maar ook op Aruba. Ik krijg een mooi ingevuld formuliertje mee en er word mij gevraagd of ik misschien de volgende dag om 9 uur ’s ochtends even naar het vliegveld kan komen om te kijken of hij er al is. Nadat ik deze vriendelijke meneer heb uitgelegd dat dit voor mij eigenlijk niet mogelijk is, schrijft hij mijn telefoonnummer op en laat een taxi mijn koffer bezorgen zodra hij boven water is. Ik loop het vliegveld uit en laat degene die mij op zou komen halen weten dat ik zover ben. Een paar minuten later krijg ik een bericht dat hij met panne staat en het nog even duurt. Anderhalf uur later is het dan eindelijk zo ver en word ik naar mijn appartement gebracht. Eerlijk is eerlijk; de staat van onderhoud is niet het beste wat ik ooit heb gezien, maar het is mooi. Het is groot en er is zat plek voor mij alleen. Maar echt tijd om er lang over na te denken heb ik niet. Ik ben inmiddels zo’n 24 uur wakker en wil toch gewoon graag slapen.
De eerste nacht was niet de beste; het is warm en de binnenplaats is erg rumoerig. Ik ben iedere keer als ik wakker word in de war over de tijd. Wanneer ik voor de zoveelste keer wakker word en het half 6 is, besluit ik er toch maar uit te gaan. Ik ben ziek, mijn hoofd voelt aan alsof hij ontploft en ik ben misselijk. Helaas is mijn koffer nog nergens te bekennen dus heb ik ook geen paracetamol. En om het verhaal helemaal af te maken: mijn pinpas doet het niet dus enige verlossing door gewoon naar de apotheek te gaan – die ik bij mijn ronde die ochtend wel gezien heb, is ver te zoeken. Zit ik dan- eerste dag: geen koffer, geen geld. Goed begin!
Rond een uur of 1 word ik gebeld: mijn koffer is gevonden. Hij staat in Aruba. Oké, bedankt voor de informatie! Want nog voor ik iets kan vragen word er opgehangen.
Maar oprecht: bedankt ING! Vanwege de snelle whatsapp service kan ik dan uiteindelijk toch pinnen. Ik besluit even een rondje door de stad te gaan lopen. Geen goed plan- ik voel me nog steeds een dweil en zo lang in de brandende zon is niet bevorderlijk. Ik loop snel even langs de botika-de apotheek- en pleur twee paracetamol in m’n smoel. Met benen als spaghetti probeer ik thuis te komen, waar ik me meteen op de bank laat vallen en nog wat ga slapen.
Rond een uur of drie word ik weer wakker. Toch maar tijd voor boodschapjes. Ik voel me al wat beter en er komt semi-goed nieuws wanneer mijn telefoon gaat. Mijn koffer is inmiddels in Curaçao. Of ik ‘m even op wil halen. Dat was niet de afspraak! Ik zit op ongeveer 20 minuten rijden van het vliegveld, maar openbaar vervoer is niet iets wat erg normaal is en een rijbewijs heb ik niet. Ik ga in protest. Er is afgesproken dat ze mijn koffer gewoon per taxi zouden laten brengen wanneer hij terecht zou zijn. Hij zou me wel even terugbellen. Op dit moment is het 5 uur en is er nog geen spoor van mijn koffer. Ik hoop toch dat hij vandaag nog komt!